Pijler van de samenleving Aty Pijnappel: ‘Ik vind het leuk om mensen iets te leren’

door Geraldine Hindriksen

De van oorsprong Amsterdamse Aty Pijnappel (65) kwam vanwege de liefde in 1996 naar Naaldwijk. Na 35 jaar als docent Engels en Frans op middelbare scholen te hebben gewerkt, kon ze in de zomer van 2017 gaan genieten van haar pensioen. Stilzitten is er voor haar echter niet bij: “Ik was al als taalcoach betrokken bij VluchtelingenWerk Westland. Via de vrijwilligersmarkt, die Vitis Welzijn drie jaar geleden organiseerde in De Tuinen in Naaldwijk, ben ik daar terechtgekomen. Als taalcoach ga je iemand bij hem of haar thuis helpen met het leren van de Nederlandse taal. Het gaat om mensen die als vluchteling hier gekomen zijn en graag Nederlands willen leren spreken. Dit is natuurlijk ook heel belangrijk bij het volgen van de inburgeringscursus en het slagen voor het examen. Ik ben nu taalcoach voor een echtpaar. De man is inmiddels geslaagd en nu ben ik de vrouw aan het helpen. Het is leuk om zo’n gezin mee te maken en bovendien leer je met dit vrijwilligerswerk andere culturen kennen.”

Klassenassistent

Na haar pensionering kwam er een taak bij voor Aty bij VluchtelingenWerk. “Ik ben klassenassistent geworden. Je ondersteunt hierbij de docent tijdens de klassikale inburgeringslessen. Het gaat om mensen uit diverse landen zoals Eritrea, Syrië en Bosnië. Per niveau worden groepjes gemaakt en ik begeleid dan zo’n groepje. Ik vind het leuk om mensen iets te leren. Weet je, de mensen die ik begeleid als taalcoach of als klassenassistent willen écht graag Nederlands leren. Sommige Nederlanders kijken er te gemakkelijk tegenaan, maar als je weet wat die mensen allemaal meegemaakt hebben en hoe ze hier gekomen zijn, dan is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ze mogen hier niet gelijk gaan werken, dus komen ze ook niet gemakkelijk in contact met andere mensen. Ze willen graag wat doen, maar dat mag niet. Dat zou toch eigenlijk wel moeten kunnen, want zo leren ze juist de taal.”

Bezoekdienst

Door een gebeurtenis met haar eigen moeder is Aty na haar pensionering ander vrijwilligerswerk erbij gaan doen. “Mijn moeder is vorig jaar overleden. Een jaar daarvoor was ze gevallen, kwam in een rolstoel te zitten en werd daardoor heel afhankelijk. Mijn zusters en ik gingen heel vaak naar haar toe, maar ik merkte toen dat het prettig zou zijn als er wat vaker iemand bij haar was. Door die ervaring ben ik bij Vitis Welzijn gaan informeren of er mensen nodig waren om bij oudere mensen op bezoek te gaan. Zo kwam ik terecht bij de Bezoekdienst Dementie van Vitis Welzijn. Ik kreeg een gesprek met iemand die ik toegewezen zou krijgen om goed te weten wat er aan beide kanten verwacht wordt. Ik ga nu wekelijks een paar uurtjes naar een mevrouw van 94 jaar oud. Ze woont alleen en loopt met een rollator, dus gaat niet zomaar even op stap. Als ik bij haar ben drinken we koffie en maken een praatje of we stappen in de auto en gaan naar het dorp. Dit is ook erg leuk om te doen; we lachen wat af.”

Aty is nu drie dagdelen per week bezig met haar vrijwilligerswerk voor VluchtelingenWerk en Vitis Welzijn. Ze vindt het absoluut niet te veel en kan het alleen maar aanbevelen. “Het geeft veel voldoening. Als je het in kan passen in je eigen leven, moet je het gewoon doen!”