Pijlers van de samenleving Greet Meijburg-Leliveld: ‘Liever doe ik iets voor niks, dan komt het helemaal uit mezelf’

door Inge Huijding

De sfeer bij Alicante sprak Greet zo aan toen ze er in 1975 voor haar dochter een kijkje nam, dat ze spontaan aanbood om iets voor de vereniging te doen. “Ik werd direct gecharterd voor het inbinden en uitdelen van het krantje”, vertelt ze. “Toen ze vroegen of ik ook stukjes wilde schrijven dacht ik: dat kan ik niet! Maar ik wilde het heel graag, ben zelfs twee jaar een cursus Nederlands gaan doen. Uiteindelijk heb ik jarenlang een column geschreven over het reilen en zeilen binnen de club, maar dan vanuit het perspectief van mijn hond. Alles wat ik kwijt wilde kon ik er op een leuke manier in zetten.”

Zwemdiploma

Greets bezigheden voor de zwemvereniging breidden zich gaandeweg zich uit: de ledenadministratie, de activiteitencommissie, ze stond achter de bar op feestavonden. “Bij mij was het wel altijd halen en meteen betalen, ik zat erg op de centen”, lacht ze. Het tijdwaarnemen bij wedstrijden, waar ze een cursus official voor volgde, werd een ware passie. “Dat vond ik zo leuk! Ik heb er zelfs nog mijn zwemdiploma voor gehaald, want kinderen diskwalificeren terwijl ik persoonlijk niet eens mijn zwemdiploma had, dat ging erg tegen m’n geweten in.”

Slapeloze nachten

Iets totaal nieuws kwam op haar pad tijdens een informatieavond van de woningcorporatie. “Ze vroegen mensen voor de huurcommissie en dat leek me wel wat”, knikt ze. “Toen er een notulist nodig was en niemand dat op zich wilde nemen, heb ik mijn vinger opgestoken. Daar heb ik wel wat slapeloze nachten van gehad! Ik moest zoveel leren over hoe die wereld in elkaar zit. Maar van lieverlee word je natuurlijk geholpen, en het is beslist interessant. Na een paar jaar kon ik het secretariaat overdragen en wat meer op de achtergrond betrokken blijven, onder andere bij de huurderskrant.” Eind vorig jaar nam Greet definitief afscheid van de huurdersvereniging. Haar werk voor Alicante was al in 2005 na dertig jaar gestopt, toen de vereniging opging in Zwemvereniging Westland ‘96. Ze denkt er met ontzettend veel plezier aan terug. “In Alicante heb ik mijn hart en ziel gelegd. Het was zo’n geweldige club, je ging gewoon ontzettend goed met iedereen om. En nog steeds, als je elkaar op straat tegenkomt gaat het er altijd over. Heel bijzonder.”

Liever iets voor niks

Met het afscheid is vrijwilligerswerk geenszins uit Greets leven verdwenen. Nog steeds is ze wekelijks in de Kreek te vinden, waar ze assisteert bij de maaltijdverzorging. En elke eerste zondag van de maand kunnen ze in wijkcentrum De Larix op haar rekenen bij de Open Eettafel. “De mensen hebben het dan zo naar hun zin, genieten er zo van. Daar doe je het voor” zegt ze. “Vrijwilligerswerk is belangrijk. Ik doe liever iets voor niks, dan komt helemaal uit mezelf. En ik zeg altijd maar: ik kan het beter voor hen doen dan dat zij het voor mij moeten doen!”