Pijlers van de samenleving Silvia van den Bos: ‘Ik voel me een stukje familie’

door Geraldine Hindriksen

Silvia van den Bos (58) was medewerkster in het ontmoetingscentrum Irene in Ter Heijde. Ze had het er naar de zin, maar door een val in 2005 verbrijzelde ze haar schouder. “Ik kreeg een nieuwe schouderkop, maar helaas hield ik er een verlamde arm aan over. Mijn rechterarm kan ik maar een klein stukje optillen. Ik werd afgekeurd en tja, dan kom je thuis te zitten. Ik ben toen vrijwilligerswerk gaan zoeken en kon terecht bij Pieter van Foreest bij de Opmaat in Monster. Dat was leuk om te doen, maar het lopen ging steeds slechter. Ik moest ermee stoppen en kwam opnieuw thuis te zitten. Ik wilde toch weer wat gaan doen en ben naar Vitis Welzijn gegaan met de gedachte dat ze mij daar vast wel konden helpen aan iets wat goed bij mij past. Ik kreeg als advies om op Westerhonk wat te gaan doen met cliënten. Ik ben toen bezoekvrijwilligster geworden en ik kan zeggen dat dit een heel goed advies is geweest van Vitis Welzijn!”

Glimlach

Sinds drie jaar werkt Silvia nu als vrijwilligster bij Westerhonk. Met drie cliënten onderneemt ze diverse dingen waarvoor ze wekelijks op woensdag en zaterdag op pad gaat. “Ik doe met iedere cliënt iets anders. Met Miep en Miranda ga ik op het terrein rijden of wandelen en dan gaan we samen in het restaurant wat drinken. Met Annelies doe ik spelletjes of we gaan zitten breien of iets anders knutselen. Ik verplaats mij met mijn scootmobiel, maar dat gaat prima. Miep fietst naast me en Miranda loopt met me mee.”

Op de opmerking dat het heel goed is wat ze doet, heeft Silvia direct een antwoord klaar. “Ik vind het niet goed, ik vind het heel normaal! Die mensen geven wat terug. Alleen al die lieve lach als je binnenkomt. Ze zijn blij dat je er bent. Ik rijd met een glimlach op m’n gezicht het terrein op en denk bij mezelf: Ik mag weer! Na drie jaar voel ik me een stukje familie.”

Puur

Silvia kan iedereen aanraden vrijwilligerswerk te gaan doen. “Je voelt je nuttig. Van alleen maar thuis zitten word je niet vrolijk. Geloof me: ga gerust wat zoeken want daar worden je dagen leuker van.” Met een glimlach voegt ze eraan toe: “Als ik vroeger had geweten hoe leuk het is op Westerhonk, was ik er vast gaan werken.”

Het Westerhonk kan zeker nog vrijwilligers gebruiken. “Er zijn veel cliënten die niet altijd bezoek krijgen van hun familie of zelfs helemaal geen familie meer hebben. Ze werken op de dagbesteding maar hebben daarnaast tijd om leuke dingen te doen. Miep en Annelies zijn op woensdag vrij en Miranda werkt vijf dagen. Het is leuk om dan in hun vrije tijd met ieder van hen wat te ondernemen.” Enthousiast laat Silvia een kaart zien. “Kijk, dit soort kaarten neem ik mee en die gaat Miranda borduren. Dat vindt ze heel leuk.”

Als het aan Silvia ligt, gaat ze nog heel lang door met dit vrijwilligerswerk. “Jazeker, tot het echt niet meer gaat. Lopen gaat niet, maar spelletjes doen en knutselen kan best in m’n scootmobiel! Ik geniet zo van mijn cliënten: ze zijn heel eerlijk, heel puur.”