Mensenleven - Hugo Krijger: ‘Ik ben één keer verhuisd: van beneden naar boven’
Na 31 jaar slager in Naaldwijk te zijn geweest, maakte Hugo Krijger de bijzondere overstap naar een nieuwe baan: die van pedicure. Dit is nu 25 jaar geleden en hij heeft er nog geen moment spijt van gehad.
door Geraldine Hindriksen
Hugo Krijger (72) uit Naaldwijk groeide op in het pand op de hoek van de Molenstraat en de Rembrandtstraat. Zijn vader had er een slagerij. “Ik ben geboren aan de Molenstraat 40 maar later is dit Rembrandtstraat 38 geworden. Toen ik tien jaar was overleed mijn vader. Mijn oudste broer heeft een tijdje de zaak gerund en ik had van mijn dertiende tot en met mijn vijftiende jaar mijn eigen wijk om op zaterdag slagersartikelen te verkopen. Mijn moeder had een gezin van vijf kinderen dus we moesten wel werken om uit de zorgen te komen. Op mijn zestiende werd ik een beetje gedwongen om slager te worden.”
Zoutloos
Zo jong als hij was, maakte Hugo er veel werk van om een goede slager te zijn. Hij deed het 31 jaar met veel plezier en werd zelfs in 1985 en 1986 landskampioenschap met zijn leverworst en gekookte worst. “Die waren erg lekker! Maar de meeste mensen kennen mij van de zoutloze producten. Mijn vrouw Ria had voor ons huwelijk in de dieetkeuken van het ziekenhuis gewerkt en had er kijk op. Zij adviseerde natriumarme producten te gaan verkopen. Heel veel zwangere vrouwen kwamen daarvoor in de winkel. Ook verkocht ik spullen voor de Weight Watchers. Ja, je moest de markt goed in de gaten houden. Het slagersvak veranderde erg, je moest meer kant-en-klare gerechten verkopen en dat vond ik niet zo aantrekkelijk. Mijn zoon en dochter hadden geen behoefte om de zaak over te nemen en toen ik 47 jaar was besloot ik te stoppen en het winkelpand te gaan verhuren.”
Pedicure
Tijdens zijn werk als slager volgde Hugo een pedicureopleiding. Hoe kwam hij nu aan zo’n totaal ander vakgebied? “Ik had een pedicure maar die deed het niet naar mijn zin. Ik besloot zelf zo’n opleiding te doen, uit nieuwsgierigheid en omdat ik het leuk vond. Ik was de enige man op die school, dus het was heel gezellig! Ik kreeg vaak de moeilijke gevallen, omdat je als slager iets meer durft… Er werden natuurlijk grappen over gemaakt. Dat gebeurt trouwens nog steeds, want ik blijf voor veel mensen de slager.”
In 1994 begon Hugo met zijn pedicurepraktijk. “Het was een grote stap maar ik heb geen minuut in de war gezeten. Het zou een uitdaging voor veel mensen wezen om op een bepaalde leeftijd iets anders te gaan doen!”
Een moeilijke tijd brak aan toen zijn echtgenote ziek werd. Zeven jaar zorgde hij voor jaar. “We hielden de moed erin maar helaas is ze in 2006 overleden. Ik heb daarna twee weken niets gedaan maar besloot weer te beginnen want ze kwam toch niet terug als ik niets deed. En mijn klanten zijn het beste medicijn. Dat is nog steeds zo. Ik heb een goed contact met ze.”
Gelukkig
Hugo is nu 25 jaar pedicure en hij denkt niet aan stoppen. “Ik heb een supergoed leven gehad. Alleen jammer dat ik eigenlijk geen jeugd heb gehad. Maar als ik het zou overdoen, zou ik het eender doen. Ik ben gelukkig met mijn kinderen en kleinkinderen, mijn vriendin en mijn werk. Ik werk nu alleen op de maandag, dinsdag en woensdag; als slager werkte ik 80 uur in de week. Ik zal met plezier doorgaan met mijn werk, maar als ik een week krijg dat ik het niet leuk vind, ga ik stoppen. En het ligt ook aan de gezondheid, dat is nummer een. Ik woon hier overigens heel prettig. Weet je dat ik volgens de gemeente de inwoner ben die het langst in het hetzelfde pand woont? Ik ben hier geboren en nooit verhuisd. Ja, één keer: van beneden naar boven.”
