Hoe een wintervakantie veranderde in een horrorlente
Wat een heerlijke onbezorgde wintersport in Oostenrijk had moeten worden, veranderde voor de zusjes Natasja (47) en Lisenka Boon (44) in een ware nachtmerrie. Het werd een boze droom waaruit Natasja, haar vriend en ook de rest van de familie Boon zo’n twee maanden later langzaam ontwaken. Nu vertellen ze hun verhaal. Omdat - naast alle specialisten op tv - ook coronaslachtoffers een gezicht moeten hebben, zo vindt Natasja.
door Fred Louter
Het is een paar dagen na haar ontslag op 29 april uit het Reiner de Graaf Ziekenhuis in Delft. Natasja bevindt zich inmiddels in revalidatiecentrum Basalt in Den Haag. Vanuit haar bed vertelt een nog altijd fragiel ogende Natasja, samen met haar zus Lisenka, via Zoom (online) haar bizarre verhaal. Een verhaal over plezier, twijfel, angst, vechten en uiteindelijk opluchting en blijdschap.
Onderbuikgevoel
De zusjes Boon vertrekken woensdag 11 maart per vliegtuig voor een kleine week wintersport naar het dorpje Flachau. Samen met vriendin Anouk er even lekker tussenuit. Overdag skiën, aan het einde van de middag zijn de vrouwen te vinden in het horecagebeuren in de wintersportplaats. Er lijkt niets aan de hand, de gezelligheid overheerst. Dat verandert een dag later als bekend wordt dat vanaf zondag 15 maart de horeca op slot zal gaan. “Dan zet je wel aan het denken, maar nog altijd waren we niet echt bezorgd”, zegt Natasja. “In de cafés viel het woord corona wel eens, maar over het algemeen spraken mensen er amper over.” Lisenka: “Op vrijdag zei ons onderbuikgevoel dat er tóch iets meer aan de hand was. Anouk besloot daarom op zaterdag al terug te gaan; wij zetten alles op alles om op zondag terug te keren in plaats van maandag. Dat lukte met moeite. We zaten in een vliegtuig vol met andere mensen die terug moesten...”
Zuurstof
Die zondagavond al en ook de dagen erna voelt Lisenka, maar met name Natasja zich niet lekker. Hoesten, koorts. “Maar wij zochten daar niet meteen iets achter, we kwamen door de intensiteit van de wintersport altijd wel met wat klachten terug”, zeggen ze. De week erna blijft de situatie redelijk stabiel, totdat de gezondheid van Natasja op donderdag 26 maart enorm verslechtert. Lisenka: “Ik ben naar Hoek van Holland gereden en zag dat haar ademhaling heel snel was. We hebben de huisartsenpost gebeld en die stuurde een corona-arts. Die bestelde direct een ambulance. Het bloedzuurstofgehalte van Natasja was veel te laag! In de ambulance kreeg ze meteen extra zuurstof toegediend en dat verhoogde de waarde weer, waardoor ik nog dacht dat het zo weer opgelost zou zijn...”
Coma
Niets was echter minder waar. De koorts neemt toe, terwijl het bloedzuurstofpercentage drastisch keldert. Natasja kan/mag in het ziekenhuis aangekomen nog één telefoontje naar Lisenka plegen om te zeggen dat ze haar voor een langere periode in slaap gaan brengen en dat het onzeker is of ze überhaupt nog zal ontwaken uit haar coma. Natasja: “Dat kwam natuurlijk wel binnen, ik raakte in lichte paniek. Maar er was geen alternatief. Ik ben op IC in slaap gebracht en weet van de weken erna helemaal niets meer. Ik heb achteraf begrepen dat ik na negen dagen 41 graden koorts heb gehad en dat ik gekoeld moest worden. Na zeventien dagen ben ik gewekt, ik wist nergens meer van.”
Machteloos
Terwijl Natasja ruim twee weken letterlijk vecht voor haar leven, beleven zus Lisenka, haar vriend en ouders de meest angstige dagen van hun leven. “We belden en Facetimeden twee keer per dag met het ziekenhuis om te horen hoe het met haar ging”, zegt Lisenka. “De berichten waren soms positief, een paar uur later was de situatie weer zorgelijk. Dat is ook symptomatisch voor het virus: het fluctueert, totdat het een bocht neemt. Welke kant op weet echter niemand. Die onzekerheid is gekmakend. Wat het nog eens extra zwaar maakte, was dat we Natasja niet mochten bezoeken. We konden alleen luisteren naar wat de verplegers te vertellen hadden. Dat deden ze met alle bereidwilligheid, maar het ziekteverloop viel gewoon niet te voorspellen. Wat ook frustrerend is dat je je verhaal niet met lotgenoten kon delen. Kortom: je voelde je compleet machteloos.”
Steun
Tweeënhalve week later is Natasja in staat om weer zelfstandig te kunnen ademen: ze wordt wakker gemaakt. Natasja: “Ik kan mij ook van die eerste wakkere dagen vrijwel niets herinneren, dat kwam later pas. Vervolgens moest ik aansterken. Nu ben ik al een paar dagen aan het revalideren. Het herstel verloopt gelukkig voorspoedig. Vergeten doe ik dit natuurlijk nooit meer, maar ik kan vooralsnog niet zeggen dat het mijn leven voorgoed heeft veranderd. Ik vind het vooral vervelend dat ik mijn familie zulke ontzettend angstige moment heb bezorgd. Waar ik wel heel dankbaar voor ben is de massale steun die ik heb gehad via kaartjes en appjes. Daar wil ik iedereen heel erg voor bedanken.”
