Kleintje in het groot: ‘Ik ben zelf nog net niet geboren in de volière!’

door Bianca Mokkenstorm

Te koop: jonge, bruine, leghennen. Toen ik de plaatser van deze advertentie belde voor een interview, stond hij eigenlijk niet te trappelen. Frans van der Wel (71) draaide gelukkig bij toen hij begreep dat het ging om de rubriek ‘Kleintje in het Groot’. Hij zat namelijk niet te wachten op een politiek statement over de wetswijziging over het houden van dieren. “Als je me over die wet zou hebben uitgehoord, had ik misschien dingen gezegd waar ik later spijt van zou krijgen. Zo’n wet is volgens mij uitgedacht door iemand in Den Haag die niet eens weet dat kippen twee poten hebben.”

Boven de pet van de keurmeester

Frans hoef je natuurlijk niets uit te leggen over kippen. En als ik het terrein aan de Kwekerslaan in ‘s-Gravenzande betreed, blijkt hij verstand te hebben van meer soorten huisdieren: ik zie ook tientallen konijnen, duiven en zelfs een pony. Het is dus een levendig gebeuren in huize Van der Wel. Hoewel hij er samen met zoon Martijn (45) bijna een dagtaak aan heeft, ziet Frans het fokken van dieren vooral als een hobby. “Op die advertentie van de hennen wordt eigenlijk weinig gebeld, maar dat hoeft ook niet. Ik heb ze vooral voor de leuk.”

“Ik ga graag met mijn dieren tentoonstellingen af en heb al heel veel prijzen gewonnen. Toch is dat lang niet makkelijk,” vertelt hij. “Je moet je aan strenge regels houden, anders lig je eruit. De oren van een konijn moeten een bepaalde grootte hebben, er mag geen verkeerd haartje in de vacht zitten of een verkleurd nageltje zijn.” Hij legt een bruine Nieuw Zeelander op zijn rug om te laten zien waar allemaal op gelet moet worden. Ik merk op dat het flinke konijn opvallend mak is. “Dat moet ook wel,” aldus Frans. “Als hij tijdens een tentoonstelling boven de pet van de keurmeester uit zou springen, wordt die niet vrolijk. Dan is mijn prijs verkeken.”

JongDierenDag

Martijn heeft wat minder met de konijnen van zijn vader. “Ik vind juist de duiven mooier,”vertelt hij terwijl hij mij een kuikentje laat zien. “Dat heb ik altijd al gehad, mijn wieg stond nog net niet in de volière. Misschien is die liefde voor dieren wel erfelijk. Vaak reizen mijn vader en ik samen naar tentoonstellingen. Hij met zijn konijnen, ik met mijn duiven.” Martijn beseft dat hij als veertiger een bijzondere hobby heeft: “Ik ben echt de jongste binnen de duivenvereniging, de rest van de leden is een stuk ouder. Tegenwoordig zit iedereen dag en nacht vastgeplakt aan een beeldscherm. Best jammer!”

Beide mannen kijken uit naar het einde van de coronatijd: “Het is al heel lang geleden sinds we naar een tentoonstelling zijn gegaan. We hopen dat de JongDierenDag van Plantenkwekerij Beekenkamp dit jaar in augustus wel door kan gaan, maar we hebben er een hard hoofd in. Bovendien hebben we nu ook al twee keer de Nijmeegse 4-daagse niet kunnen lopen, daar balen we best van.”

Nog af en toe een klus

Frans telt weliswaar 71 jaar, maar de geboren Maasdijker is nog geregeld te vinden in de kassen van een bevriende tuinder. “Ik ben altijd tuinder geweest en dat verleer je nooit. Ik had Chinese kool, sla en mini-komkommers. Nu doe ik een paar ochtenden in de week ergens anders een klus, als ik tenminste thuis niet nodig ben.” Die timing blijkt nauw te luisteren: de vrouw van Frans kreeg 7 jaar geleden een TIA en zit sindsdien in een rolstoel. “Gelukkig wonen mijn zussen en ik nog thuis. We zorgen samen met mijn vader voor haar,” vertelt Martijn trots. “Op die manier kan ze gewoon bij ons blijven wonen!”